GEDICHTEN
Vormeloos vrij
vrije verzen / december 2022 tot heden
Vat vol mogelijkheden
sonnetten 29-30 / juni 2024 tot heden
Cyclus 3 handelt over mijn compostvat.
Ultramarijne plekken
sonnetten 15-28 / juli 2022 tot december 2023
Waar de actieradius van cyclus 1 zich beperkt tot mijn gelijkvloers appartement in Antwerpen-Noord speelt cyclus 2 zich af op verschillende locaties.
Het voetspoor van de zevenslaper
sonnetten 1-14 / januari tot juni 2022
Cyclus 1 gaat over mijn verdwenen kater, Wysiwyg. Tijdens het laatste weekend van januari hadden we samen vogels gespot, daar kwam een sonnet van en niet veel later bleek ie spoorloos. Zo volgden een tweede, derde en gaandeweg een hele reeks, met gemis als grondtoon; mijn manier om stil te staan bij Wysi’s verdwijning.
JENS LAALKENS
contact
Het antwoord op uw vraag naar livemuziek. Een fenomenaal duo.
Jens Laalkens is Jan Mees (leadzang) en Sam Wauters (piano/backings). Samen 'kraken' ze de meest uiteenlopende nummers onder het motto: Sam en Jan, alles kan.
Alhoewel de naam het niet doet vermoeden, bestaat Jens Laalkens uit twee personen. Je zou haast denken aan een gespleten persoonlijkheid, maar daar is geen sprake van. “Noem het eerder een gelijkluidende persoonlijkheid”, zeggen ze. “We voelen, denken, zien en horen heel vaak hetzelfde. In het najaar van 2015 inspireerde Jens ons tot het maken van een doorstart. Daar zijn we hem tot op heden onnoemelijk dankbaar voor. Laalkens wil liefhebben en mensen doen liefhebben", aldus het tweetal.
HAIKU
2023 / 2022 / 2021 / 2020 / 2019 / 2018 / 2017 / 2016 / 2015 / 2014 / 2013
18 februari 2013 stuurde ik een haiku naar Weekblad De Echo. Dit werd sindsdien een ritueel – maandagochtend, eerste werk; afmonteren en verzenden. De kladversie valt me ‘s zondags te binnen en woensdag verschijnt ie op papier, huis-aan-huis bedeeld in de Noorderkempen, met een wekelijkse oplage van 27.500 exemplaren.
Begin 2022 hield De Echo op te bestaan. Uw haikudichter was echter nog lang niet uitgeschreven, dus deed hij voort. Stoppen doe je ook niet bij nummer 411. Op naar de 1001!
De jaren gaan vanzelf voorbij en voor je het weet heb je een oeuvre. Het kan niet elke week bingo zijn, maar wie erdoorheen scrolt zal merken dat ze stuk voor stuk strakgespannen staan, van inhoud tot bladspiegel en u mag gerust weten dat ik ieder woord inwisselde voor een beter tot het er stond zoals het er staat.
Weerkerende thema’s zijn: ijsberen, woonst, taal, kat, petekind, koers, vogels, inzichten, merkwaardigheden, zelfreflectie, medemens, liefhebben, loslaten, landschapsimpressies, tijdgeest, vormexperimenten, haikudichterschap, aangrijpende gebeurtenissen en intertekstuele knipogen naar zangers en dichters.
De schriftuur is dikwerf ironisch, met een stevige boon voor onzin; mits goed verwoord. De diepere grondtoon klinkt bijwijlen nostalgisch, maar immer levenslustig.
Een haiku is van oorsprong een uiterst kort Japans gedicht waarin een sterk ogenblik wordt verwoord: een plotselinge ervaring, een onverwacht nieuw inzicht, een verrassende ontdekking. De woorden waarvan het zich bedient, zijn eenvoudig en zorgvuldig gekozen, waardoor de lezer allerhande bodems en meerwaarden kan ontdekken.
Doorgaans telt een haiku zeventien lettergrepen, bij voorkeur verdeeld over drie versregels van achtereenvolgens vijf, zeven en weer vijf. Een twaiku is een getweete haiku op Twitter.
HIJ LEEFT – ode aan Luc De Vos
Satelliet / #hijrepeteert
“In het donkere water van het diepe meer zie je hem soms dwalen, verborgen in de algen. Zijn hoofd lijkt op een boomstam, zijn bulten lijken rotsen, maar hij leeft.”
De zomer van 1993; Miguel Indurain wint de Tour, koning Boudewijn sterft en Gorki reist naar Dakar om er in de studio van Youssou N’Dour hun tweede album op te nemen. De plaat komt uit in november dat najaar. Op de hoes twee duivenkuikens in een asbak.
Bezwerend, eigenzinnig, ingetogen, poëtisch en weemoedig; woorden die ik er toen nog niet op kon plakken, maar ik was meteen fan. Die stem, die teksten, die eenvoud, die gevoelswereld, die Afrikaanse invloeden; het sprak allemaal tot mijn verbeelding.
Vijf jaar geleden stierf Luc De Vos, onverwachts en veel te vroeg. Als ode breng ik HIJ LEEFT; in een uitgeklede vorm, chronologisch en op twee nummers na integraal. Ik zing, begeleid mezelf op piano en heet u van harte welkom in Satelliet. Mvg, Sam
“Begrijp jij die mensen die op feesten de overwinning vieren van het leven op de dood, en die de kansen grijpen waar ze liggen, en die altijd weten wat ze doen?”
MARCUS ELINE WALDMAN
registratie try-out / teaser / AtelierGent74
Marcus Eline Waldman is een voorstelling van en met acteur/maker Mark Verstraete, actrice/schrijfster Eline Praats & songwriter/speler Sam Wauters.
Drie in één, drie acts met een inhoudelijk verband; het willen ontsnappen aan een beklemmend gegeven en het niet kunnen.
productie: AtelierGent74
coaching: Gert Portael, Geert Cyriel Tavernier, Frie Couwberhgs
zang: Steve Dugardin
filmopnames: Geert Cyriel Tavernier
techniek en montage: Werner van den Oudenhoven, Luc Coghe
WALDMAN
Waldman is een zanger die zich als een brug heeft neergelegd tussen Randy Newman en Luc De Vos. Zijn thuisbasis is Antwerpen, z’n roots liggen in de Noorderkempen en om ver te kunnen kijken toeft ie regelmatig aan zee. De songschrijver achter Waldman is Sam Wauters (1981) die in 2007 afstudeerde aan Studio Herman Teirlinck, optie Kleinkunst. Als vanouds werkt ie aan zijn debuutalbum - Nuchtere Avonden - met daarop klassiekers in spe als 'Lauw bier', 'Veertiger' en 'Kortenberg'.
"Songschrijven is een daad van hoop; het veronderstelt een toekomstige luisteraar", aldus Waldman.
DE MELKWEG
Tina Maerevoet / reportage Cobra / recensie Radar Medialab
10+
Op een van de laatste dagen van de zomer zitten drie kinderen in hun clubhuis boven op de muur rond Oud Ijzer CV. Het clubhuis heeft geen dak en geen muren en verder ontbreekt ook alles wat bij een club hoort. Als ze naar beneden kijken, zien ze de avonturen niet meteen op zich afkomen.
Ze hebben slechts zicht op de Melkweg, een rustige straat waar een bejaarde vrouw haar stokoude teckel uitlaat. Het is of de tijd stilstaat en het altijd zomer zal blijven.
Dan stelt iemand een weddenschap voor en komt alles plots in beweging.
‘De Melkweg’ gaat over een heel gewoon gezin dat elkaar even niet weet te vinden. Het is een intimistisch verhaal over opgroeien, samen plannen smeden en de kracht van ieders verbeelding.
tekst: Bart Moeyaert
bewerking & spel: Tina Maerevoet, Lotte Lesage, Sam Wauters
coach: Wanda Eyckerman
techniek: Danielle Van Riel
Extra dank aan Jurgen Delnaet, Rataplan en luxemburg vzw
première: zaterdag 19 oktober 2013 in Rataplan Borgerhout
DIT IS ALLES
promofilmpje / trailer / Het TheaterFestival 2012 / Theater Aan Zee 2013 / HETPALEIS /
14+
Cordelia Kenn is negentien en zwanger. Ze schrijft een autobiografie voor haar ongeboren dochter waarin ze minutieus haar eigen ik in vraag stelt. Dit is alles is een voorstelling over dromen, filosofie, verliefdheid, seks en dood, en is gebaseerd op het gelijknamige boek van Aidan Chambers uit 2007. Het wordt een intiem verhaal over het leven van Cordelia Kenn en Will Blacklin, haar eerste en grootste liefde.
In het voorjaar van 2009 bewerkt Marieke Dilles (de Roovers, De smaak van De Keyser) Dit is alles voor haar afstudeerproject in haar opleiding Woord aan het Herman Teirlinckinstituut. Nu herwerkt zij samen met acteur Sam Wauters, filmmaakster Jozefien Scheepers en regisseur Femke Heijens het verhaal van Cordelia tot een herkenbare theaterproductie. HETPALEIS gelooft in jonge makers en in het belang van meeslepende verhalen over de zoektocht van pubers naar hun identiteit.
tekst: Aidan Chambers
vertaling: Annelies Jorna
bewerking: Marieke Dilles, Femke Heijens
regie: Femke Heijens
spel: Marieke Dilles, Sam Wauters
muziek: Sam Wauters
film: Jozefien Scheepers
camera & montage: Raf Peeters
scenografie: Stef Stessel
licht: Frank Haesevoets, Stef Stessel
dramaturgie: Kerensa Verhoosel
première: 22 oktober 2011 in HETPALEIS
EN RETARD – We zouden naar de film en dan ergens gaan wonen
luxemburg / trailer / recensie Theatermaggezien
10+
Twee broers. De ene is ouder, de andere slimmer. De ene is traag, de andere knap. Ze leven samen zonder ouders, op een dieet van Claude François en junkfood. Een breekbaar verhaal van twee jongens en hun strijd om respect en eigenwaarde.
tekst: Fleur Hendriks
regie: Arlette Van Overvelt
spel: Geert Dehertefelt, Fleur Hendriks en Sam Wauters
vorm: Griet Snoeks
kostuums: Leen Bogaerts
techniek: Christophe Van Craenenbroeck
In samenwerking met Rataplan en CC De Kern.
AC RANSART
Bad van Marie
Een voorstelling van 'Bad van Marie' (win-een-auto, Vasio-Levsky, Balkanbusiness) met de medewerking van 'buurtcomité Optima'.
Bad van Marie introduceert in samenwerking met Buurtcomité Optima het fascinerende spel ‘pelote’ in Vlaanderen. Dit eeuwen oude spel dat in Wallonië zijn roots kent, zoekt nieuwe horizonten op.
Buurtcomité Optima nodigt topclub AC Ransart uit voor een demonstratiewedstrijd bij ons. In tijden van wederzijds onbegrip, werpen wij ons als voorbeeld buurtcomité op, om de banden tussen Wallonië en Vlaanderen te versterken. In de overtuiging dat cultuur en sport zich niet laten inlijven door allerlei politiek boegeroep, zijn wij dan ook blij en trots u te mogen ontvangen op het jaarlijkse buurtfeest.
Dankzij mijn vele contacten in de culturele wereld, ben ik erin geslaagd Bad van Marie te overtuigen het artistieke luik van ons feest op te luisteren. Vanzelfsprekend voorzien wij, voor zij die willen, een fantastische barbecue (inschrijving verplicht!) en de nodige drank.
Bert van Opstal
Voorzitter buurtcomité Optima
spel: Herwig De Weerdt, Filip Jordens, Elisabeth Cluzel, Victor Mees, Bruno Floriduz, Carlo Ferrante, Geert Van Gijseghem, Matteo Simoni, Bart Hollanders, Emmy Van den Abeele, Christina Janssens, Chris Van In, Gregory Carnoli, Frederik Huys, Sam Wauters, Peter Michel, Charlotte Van Gijseghem
regie: Peter Boelens
advies: Bas Teeken
tekst: Peter Boelens, Johan De Boel, Filip Jordens
techniek: Koen De Saeger
film: Koen De Saeger, Tine Robberecht
decor: John Van Oers
BIJ DE BUREN – Laat die duif niet achter het stuur!
luxemburg
6+
In 2009 koos regisseuse Arlette Van Overvelt voor het prentenboek Stuur die duif op tijd naar bed! van de Amerikaanse auteur Mo Willems. De andere vertelstijl, de eenvoudige maar zeer expressieve tekeningen en uiteraard de duif die zich in alle bochten tracht te wringen om toch maar haar zin te krijgen, ...: het leende zich perfect voor het project Bij de buren. Het is een logisch gevolg dat voor de volgende editie het tweede boek uit de reeks werd gekozen. Dit keer wil de duif koste wat het kost een bus besturen…
De buschauffeur neemt een pauze en vraagt om goed op zijn bus te passen: “… Wat er ook gebeurt, laat die duif niet achter het stuur’”. De duif droomt ervan met de bus te rijden. Met zijn priemende oogjes, mooie beloftes en gezeur probeert hij zijn zin te krijgen. Zou jij hem laten rijden?
spel: Marianne Loots en Sam Wauters
tekst en prenten: Mo Willems
tekstbewerking: Sam Wauters
regie: Arlette Van Overvelt
kostuums en attributen: Joke Van de Casteele
ACHTER DE BOSSEN, VOORBIJ HET MOERAS – Krabat
Les Rêveurs Sont Maltraités / Villanella / interview
11+
Het hoofdpersonage in Achter de bossen, voorbij het moeras (‘Krabat’ ) is op een paar minuten tijd drie jaar ouder geworden, zegt hij. Hij was twaalf, nu is hij vijftien. De bossen hebben steeds een grote aantrekkingskracht op hem uitgeoefend. Door toedoen van de Meester is hij er plots middenin beland.
Is er, eens daar, nog wel een terugkeer mogelijk? Misschien zal het lukken, want hij staat niet helemaal alleen. Er is zijn vriend Tonda (die naam heeft hij uit een boek) en er is ook het meisje Maja. Zij is zo schoon dat het pijn doet.
Achter de bossen, voorbij het moeras (‘Krabat’) gaat over groot worden in bijzondere omstandigheden.
tekst en regie: Jan Van Dyck
muziek: Sam Wauters
spel: Floris Schillebeeckx en Sam Wauters
geluidsdecor en vorm: Wannes Deneer
lichtontwerp: Mark Van Denesse
dramaturgie: Peter Anthonissen
techniek: Lennert Dierick
Een productie van Les Rêveurs Sont Maltraités, Villanella en fABULEUS i.s.m Storm op komst.
RENÉ
Pol Heyvaert / Campo / trailer
René Heyvaert (1929–1984) was een Belgisch architect en beeldend kunstenaar die vooral actief was in de conceptuele kunst, de mail-art en de architectuur. Hij drong in zowel zijn beeldend werk als in zijn architectuur de vorm op aan het materiaal. Zo deed hij minimale ingrepen op alledaagse voorwerpen waardoor hun functie in vraag werd gesteld en toonde hij de plaats van de dingen. Het werk van Heyvaert werd – volkomen onterecht – pas bekend na zijn plotse dood met o.a. een overzichtstentoonstelling in 2006 in SMAK, Gent.
De voorstelling René opent met een expositie van René Heyvaert, geselecteerd en vormgegeven door het MuHKA, Antwerpen. Het publiek wordt uitgenodigd in een waar museum en krijgt de kans om het werk van Heyvaert te ontdekken. Dan ontpopt deze expositieruimte zich tot theaterscène. Drie mensen stellen zich kandidaat om René te portretteren. Via audities proberen ze elk met hun eigen verbeelding zijn grillige karakter te vangen. Omdat ze graag op een podium staan. Omdat ze het perfecte personage willen neerzetten. Of omdat ze graag René willen zijn. Misschien hebben ze alvast dit met hem gemeen: het intense verlangen naar erkenning en de stiekeme hoop dat kunst hun leven kan redden. Eens ze kunnen vliegen.
concept & regie: Pol Heyvaert
tekst: René Heyvaert, Paul Mennes & Pol Heyvaert
met: Ragna Aurich, Jackie Dewaele, Mark Verstraete & Sam Wauters
muziek: Das Pop
dramaturgie: Bart Capelle
tentoonstelling: Bart De Baere (MuHKA) en Koen van den Broek (Vormgeving)
lichtontwerp & techniek: Philippe Digneffe
techniek: Piet Depoortere
tourmanagement: Leen De Broe
sales Management: Kristof Blom
productie: Campo
coproductie: Theater Antigone & MuHKA
SAM WAUTERS ZINGT
interview Het Nieuwsblad
Sam Wauters (1981) is een zanger die inspiratie haalt uit zijn omgeving en in het bijzonder uit details. “Songschrijven is een manier van kijken”, zegt hij. Toch gaan zijn songs niet over hemzelf. Ze gaan over wie luistert en even blijft hangen bij een melodie, een zin, een noot, een woord.
Sam studeerde in 2007 af aan het Herman Teirlinck Instituut, optie Kleinkunst. Sindsdien speelt hij in verschillende theaterproducties. Daarnaast bouwt hij aan een eigen Nederlandstalig muziekrepertoire waaruit hij op verzoek een greep brengt, solo aan de piano.
Nadat hij op 18 februari 1981 om 23u55 werd geboren, zijn jongste jeugdjaren doorbracht in Essen, in 2001 verhuisde naar Antwerpen, via de JazzStudio en de!Kunsthumaniora terecht kwam in de afdeling 'Kleinkunst' van het Herman Teirlinck Instituut waar hij afstudeerde in 2007, en tenslotte zijn in januari 2003 opgerichte band Slevensnevels in september 2009 definitief werd stopgezet, vond zanger/songschrijver Sam Wauters vanaf januari 2010 onderdak in tKwartier te Antwerpen. Een jaar lang ging hij er aan de slag met eigen Nederlandstalig songmateriaal. Maandelijks werden nieuwe en hernieuwde liederen getryout tijdens muziekavonden met Wauters als gastheer en opener, waarna hij het podium doorgaf aan verwanten. Dertig jaar later, in februari 2011, bracht Sam een overzicht van deze muzikale zoektocht in zaal Rataplan te Antwerpen. Het werd een avondvullend liedprogramma, solo aan de piano.
Nu acht hij de tijd rijp om zijn vleugels uit te slaan en een breder publiek te laten kennismaken met zijn muziek.
RATAPLAN
voorbeschouwing GVA / recensie GVA
Sam Wauters resideerde heel 2010 in tKwartier in Antwerpen. Deze residentie stond in het teken van muzikale ontmoetingen met o.a. Vitalski, Guido Belcanto, Ernst Löw en vele anderen. In Rataplan brengt Sam solo aan de piano een greep uit eigen Nederlandstalig repertoire: De zanger, zijn songs en verder niets.
Daar komt de zee! Sam Wauters – ‘Een jongeman, een vleugelpiano en een handvol briljante songs. John Cale meets Rachmaninov fucks Herman van Veen sideways with a pinetree. Of zoiets. Yeah! Om maar te zeggen: Sam Wauters was behoorlijk fantastisch. Zijn liedjes zijn bijna allemaal van een superieure kwaliteit en zijn Nederlandstalige teksten zijn bij momenten lichtjes geniaal. Hij zingt, schreeuwt, roept, vertelt, zucht en kreunt. Tussendoor goochelt Wauters nog wat met andermans muziekjes. Leonard Cohens ‘In My Secret Life’ bijvoorbeeld werd vrij vertaald en bewerkt tot ‘Binnen in mijn hoofd’. Grote klasse!
Maarten Vandenbussche – Tazette ‘07
We zagen Sam Wauters al eerder in Rataplan als acteur bij o.a; luxemburg en Bad van Marie, binnenkort speelt hij er in de jeugdvoorstelling En Retard van luxemburg.
TKWARTIER
reportage ATV / interview ATV / videoclip / interview XL Air
Hotel Imun is de vlag waaronder zanger/songschrijver Sam Wauters vanaf januari 2010 schrijft, componeert, repeteert en speelt. Gedurende gans het voorjaar resideert hij met zijn kompanen bassist Michaël Donckers, drummer Frederik Meulyzer en gitarist Bert Cools in tKwartier te Antwerpen waar ze het voorprogramma verzorgen van Ernst Löw & De Bloedvogels, JackoBond, Mira en samenspelen met ‘Nachtburgemeester’ Vitalski en ‘Koning van het Vlaamse Levenslied’ Guido Belcanto. Tegen de zomer wordt het Hotel vroegtijdig ontruimd en werkt Wauters solo verder.
Na het succes van de concertreeks Hotel Imun, stelt Sam Wauters met trots zijn nieuw project voor: Sam Wauters nodigt uit. Het worden vier Nederlandstalige muziekavonden in tKwartier met Sam Wauters telkens als gastheer en opener, waarna hij het podium doorgeeft aan verwanten: Ernst Löw, Vitalski, Tom Clement, Ellen Schoenaerts, Fleur Hendriks, Floris Schillebeeckx, Maarten Westra Hoekzema en Martine de Kok.
JAN PIET JORIS ÉN KORNEEL – Brel op sloefen
teaser
Aan de andere kant van de wereld leggen Jan Piet Joris én Korneel hun oor tegen het zand. Onder de grond rust een legende. Ze graven en vinden de boot van Jacques Brel. Ooit vertrok de Askoy vanuit Antwerpen. Nu bereiden zij de dag voor waarop hij weer door de Schelde zal varen...
... en ’s avonds als het donker wordt bezingen zij de geest van Brel.
beelden: Gitte Le Bruyn
akoestische gitaar: Bert Cools
contrabas: Michaël Donckers
percussie: Frederik Meulyzer
Brel-vertalingen en zang: Sam Wauters
regie en montage: Jan Van Dyck
camera en montage: Iris Vrints
met dank aan: KASKA DKO Film en Video, Villanella en Theater Zuidpool
SERAFIEN
website / De Rode Loper / videoclip
Begin april 2008 wordt Sam gebeld door Ann Neelen en Dirk Kerstens met de vraag een lied voor hen te schrijven. Ann en Dirk verloren toen nog geen jaar geleden hun dochtertje Fien aan een ongeneeslijke stofwisselingsziekte. Fien werd twee jaar oud.
Vanuit deze ingrijpende gebeurtenis richtten zij vzw Serafien op, een bijzonder mooi en krachtig project met als doel het verwezenlijken van de erkenning door de overheid van palliatieve thuiszorgteams voor kinderen.
Voor volwassen is dit reeds geregeld, voor kinderen blijkbaar niet.
Gert Bettens, De Fixkes, Bart Peeters, Eva De Roovere, Koen Wauters en Laïs verleenden hun stemmen. Hans Francken heeft de productie gedaan. Het lied heet ‘Vlieger (voor Fien+)’ en zit als bijlage in het boek dat de ouders van Fien in samenwerking met Toon Van Mierlo hebben geschreven. Dit is vanaf 9 oktober verkrijgbaar in de winkels en wordt op 2 november voorgesteld op de Boekenbeurs in Antwerpen.
SLEVENSNEVELS
formule
Eigen Nederlandstalige songs, een tandem van een ritmesectie en een rookmachine.
bezetting
bas: Michaël Donckers
drums: Frederik Meulyzer
zang & toetsen: Sam Wauters
biografie
In januari 2003 wordt Slevensnevels opgericht door songschrijver Sam Wauters. Twee korte telefoongesprekken volstaan om een drummer (Frederik 'Fred' Meulyzer), een bassist (Michaël 'Mich' Donckers) en een repetitie vast te leggen.
De rest is in feite geschiedenis...
... toch enkele noemenswaardige mijlpalen op een rij:
Hun eerste concert spelen ze op 15 mei 2003 in de Zwarte Zaal van de Singel. Toen nog op akoestische instrumenten. En meteen al collectief boegeroep vanuit het publiek. Niet vanwege de muziek, er was immers nog geen noot gespeeld, maar op de geluidstechnicus van het huis. Deze wilde namelijk tientallen mensen die tot ver in de inkomhal stonden aan te schuiven weigeren wegens ‘meer dan volzet’ en wegens ‘de brandveiligheid’. Wauters sprak de menigte toe en bedaarde de gemoederen. De spanning bleef echter te snijden. Een toon was gezet. Slevensnevels speelde op het scherpst van de snede. Het werd een legendarisch concert.
29 en 30 juni 2004 neemt het trio zijn eerste EP op in hun toenmalig repetitiekot op het Antwerpse Kiel. Het resultaat wordt ‘Als men het niet goed meer weet’ gedoopt, een zin uit het openingslied waarin Wauters de bedoeling van zijn schrijven uiteenzet: 'Ik breek alle pleinen open, ik leid alle wegen om, ik bouw nieuwe fundamenten voor een taal die niet gesproken wordt maar enkel geciteerd als men het niet goed meer weet.'
29 juni 2005, exact één jaar en vele concerten later, speelt Slevensnevels voor de laatste keer live. Dit tussen haakjes op een opengebroken en omgeleid Mechelseplein in Antwerpen. Het liep toen goed fout. '... Aan het einde van het concert kreeg zanger Sam Wauters een bloedneus. Van de hitte, door een kater, wegens het vroege uur, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. In ieder geval werd er nog een bisnummer gevraagd, en gespeeld. Wauters verloor daarbij zoveel bloed dat niet alleen zijn kleren maar ook de piano en een deel van het podium rood kleurden. Even later ging hij backstage buiten positieven.'
Slevensnevels was toe aan een break. Repetities en concerten werden tijdelijk stopgezet. Maar de groep werd nooit ontbonden.
Meer dan drie zomers en winters zou deze pauze duren eer ze, bezonnen of niet, in het voorjaar van 2008 besluiten terug van start te gaan. Opnieuw volstaan twee telefoongesprekken om de machine terug in gang te krijgen. Gelukkig is Wauters ondertussen ook Base geworden want geruchten doen de ronde dat de zanger deze keer heel wat meer (gratis) belminuten nodig heeft om zijn kompanen over de brug te krijgen. De overlevering wil dat het live door de telefoon zingen van een nieuw lied, 'Wij zijn niet echt gebeurd', uiteindelijk voor beiden doorslaggevend is geweest, en in het bijzonder de aanzet ervan: 'Ik ben verhuisd naar de andere kant van de brug.' In het midden van deze eerder mededelende openingszin onderbreekt Wauters zichzelf brullend: 'Nee! Ik ben niet te bezoeken.'
Van 2 tot 6 mei 2008 nemen ze in een chalet in de Ardennen een tweede EP op met als titel ‘De Panter’. Een nieuw begin met nieuwe Nederlandstalige songs, zoveel jaren later, zoveel meer gebeurd.
reflectie van een luisteraar: '... Wauters denkt verder na over wat zingen is en kan zijn. Hij zoekt naar antwoorden in de brul-, schreeuw-, praat-, ween-, kraak-, en fluisterregisters van zijn stem. Het resultaat doet zeer.'
In september 2009 wordt Slevensnevels ten tweeden male stopgezet. Sam stippelt een soloparcours uit, Mich en Fred verbinden zich met andere muzikanten onder andere band- en projectnamen.
In april 2012 worden de heren op vraag herenigd in zaal Rataplan te Borgerhout. De trioformule werkt beter dan ooit. De bal gaat terug aan het rollen. Nieuwe repetities worden ingepland, nieuwe songs gearrangeerd, nieuwe plannen gesmeed.