Wysiweg

Als mijn aardappelen op het vuur staan,
dagdagelijks genaamd gewoon patatten,
en ik mijn losse broek heb aangedaan,
dan mis ik je, het is niet te bevatten.

De chronologie eist jouw avondmaal,
mijn hand reikt alreeds naar de kastdeur en echt,
nog voor ik vergeet – werktuiglijk als taal –
klinkt wat jij al weet, je springt op het aanrecht.

De krabton blijft leeg, die leegte oogt raar,
mijn ogen zijn zoekend. Een onvast gestaar
verdwaalt in de woonst die jij met mij deelt.

Ook buiten is ’t stil tot ik me forceer
en zo luid als maar kan jouw naam declameer.
Je antwoordt met wind, een hoop die ons streelt.